Momenteel zijn we bezig met wijken als De Suiker en Stadshavens. Dit zijn prachtige ambities, maar nog niet genoeg, want de vraag blijft ongekend hoog. Maar gelukkig is er een oplossing, BAT Niemeyer wil namelijk graag woningbouw realiseren op de Niemeyer locatie. Dit is een prachtige oplossing, wonen in een historisch pand, op een prachtige plek in de binnenstad. Daarnaast wil BAT Niemeyer het ontwikkelen, dus geen schaarse gemeentelijke capaciteit terwijl de gemeente gewoon de kaders kan stellen. Je zou zeggen een win-win situatie.
Maar zou werkt dat niet in Groningen, daar willen we alles zelf doen, want stel dat marktpartijen misschien wel geld aan dit plan gaan verdienen. De vraag is natuurlijk of dat zo verkeerd is, aan projectontwikkeling kleven namelijk heel veel risico’s die de gemeente helemaal niet zou moeten nemen. Deze risico’s mag je niet bij de belastingbetaler neerleggen. En laat dat nou net zijn wat de gemeente Groningen wel wil gaan doen, daarom is er een voorkeursrecht gevestigd op het gebied. Dat betekent dat BAT Niemeyer het gebied moet aanbieden aan de gemeente Groningen die dan vervolgens projectontwikkelaar en bouwbedrijf wil gaan spelen. Nu kan de gemeente er nog voor kiezen om toch geen gebruik van dat recht te maken. U kent het vast wel een peuter dat roept “zullef doen, zelluf doen”, eigenlijk is dat wat ons gemeentebestuur ook doet. Puur uit idealisme, op zich mooi om als politicus idealisme te hebben. Maar als bestuurder is het belangrijk om een gezonde dosis realisme te hebben en het idealisme even in de ijskast te zetten.
Maar daar stopt het nog niet, want het gemeentebestuur wil er helemaal geen woningenbouwen. In plaats van het realiseren van woningen wil de Gemeente Groningen op de Niemeyer locatie een plek voor kunstenaars realiseren en dus geen woningbouw. We hebben namelijk woninglocaties genoeg. Dit terwijl we in de grootste wooncrisis zitten sinds de Tweede Wereldoorlog. Partijen in het gemeentebestuur hebben dag in dag uit de mond vol over een eerlijke woningmarkt. Maar een eerlijke woningmarkt is enkel te realiseren door voldoende aanbod te creëren. Zodat er een gezonde balans tussen vraag en aanbod ontstaat.
Zeker omdat er mooie kansen liggen, de Niemeyerlocatie is een perfecte locatie. De ligging is erg gewild, dicht bij het station en als ader tussen de stad en de nieuwe woonwijk de Suiker. Er is nog een groot voordeel aan deze locatie, zoals eerder genoemd, een marktpartij wil de locatie ontwikkelen waardoor je er als gemeente veel minder werk aan hebt. Nog een ander groot voordeel dat daaraan hangt is dat er grote personeelstekorten zijn. Als je het allemaal maar zelf wil doen betekent dit dat er ook meer personeel nodig is, iets dat we niet hebben. Helaas is dit niet het enige project waar de burger slachtoffer is van het idealisme van het gemeentebestuur.
Als gemeente houdt je namelijk de regie over bouwprojecten via bestemmingsplannen, vergunningstrajecten en bijvoorbeeld een beeldkwaliteitsplan en niet door alles maar zelf te gaan doen. En uiteraard middels afspraken met BAT Niemeyer. Waarom creëren we een valse tegenstelling, woningbouw of een plek voor kunstenaars, laten we uitgaan van en, en. Dit is iets wat meegenomen kan worden in deze afspraken.
Want laten we helder zijn, het vestigen van een voorkeursrecht is niet zo simpel,
het risico tot een langlopend geldverslindend juridisch conflict ligt op de loer. Ook dat kost de Groningse belastingbetaler geld. In die tussentijd woont de oud-student nog op zijn studentenkamer, blijft het bejaarde echtpaar in het grote huis wonen om maar een paar voorbeelden te noemen. En niet te vergeten, de kunstenaar heeft nog steeds geen werkplek. Dus ons idee is laat BAT Niemeyer woningbouw ontwikkelen in plaats van ruziënd bij de rechter met de Gemeente Groningen. Kies voor realisme en niet louter voor idealisme.